Eski çağlarda insanlar, konuşarak anlaşmayı öğrenmeden önce birbirleriyle olan iletişimlerini el, kol, beden devinimleri ve çıkardıkları çeşitli seslerle sağlıyorlardı. İnsanlık tarihinin başlangıcındaki ilk dönemlerde iletişim bedensel hareketlerden oluşan sözsüz mesajlarla kuruluyordu. Bireysel yaşama dayalı eski çağ insanları başka insanlara gereksinim duydukça bedenleriyle gerçekleştirdikleri anlaşma yeteneklerini geliştirmek zorunda kaldılar. Beden dili insanların ilk anlaşma aracı ve ilk dili durumundaydı. Duygu ve düşüncelerin sözlü, sözsüz ya da yazılı bir anlatımla diğer insanlara ulaşmasını sağlayan her türlü simgeye mesaj diyoruz. Başka bir deyişle anlamı olan her şey mesajdır. Mesajları yazıyla, sesle, görüntüyle, dokunmayla, kokuyla iletmek ya da almak olasıdır. Bireysel yaşamdan toplum halinde yaşamaya yönelen eski insanlar, beden dilleriyle iletişimde belirli bir aşamaya gelmişler ancak karşılıklı iletişimde, bir eksikliğin olduğunu saptamışlardır. Bu nedenle belirli simgelerle ve değişik seslerle durumlarının anlatmaya çalışmışlardır. Zaman içinde aynı olgular için aynı sesleri çıkarmaya başlayınca o sözcük, gösterilen nesnenin, olayın, olgunun adı olmuştur. Bu sayede dil olarak tanımlanan iletişim aracı ortaya çıkmıştır. İnsanlar sözcüklerle anlaşmaya başlayınca, bedensel mesajları daha az kullanma yolunu seçtiler. İşte ses tonuyla desteklenerek sözle ifade edilen bilgilere sözlü mesaj diyoruz.