Bu kitap, Yunus şiirlerini tek bir kişiye ve yüzyıla aitmiş gibi ele alan yorum ve incelemelerin bir eleştirisi olarak doğdu. Amacı, Yunus’ların çokluğu sorununu tartışmak değil -çünkü bu zaten bilinen bir gerçektir-, üslup ve yapısal bağlam çözümlemeleri ile ortaya çıkan dönemlerin ve ozanların kanıtlanabilir tanımlarına ulaşmak, divanların en az üç yüz yıl süren oluşumları içinde zamandaş (senkronik) gibi yer almış olmakla birlikte gerçekte zamandaş olmayan (diakronik) üst üste katları birbirinden ayırmaya çalışmaktır. Bu yönde yapılan bir çalışma iledir ki, on üçüncü, on dördüncü, on beşinci ve on altıncı yüzyılların, kent ve kır yaşamlarının tek bir kişiye aitmiş gibi okuna gelen ürünleri, üzerlerini örten sırlı gelenek örtüsünden sıyrılarak kendi asıl kimlikleri ile görünebilmededir. Ulaşılan bu sonuçta, okuyucu, Horasan illerinden kopup gelmiş, işlenmiş bir dil ve saf bir inanışın Ortadoğu’da ve Diyâr-ı Rûm’da aldığı yeni biçimleri tanımlama imkânını da bulacaktır.