Köklerimizin ardılıyız biz. Yüzüm hep Nurhak Dağları’na dönük yaşadım. Güneşin doğusundan gelip batısında aradım geçmişimi. Ne insanlar gördüm orada, duygusuz ve anlamsız bir dünyevi yaşam içinde. Yürek burkan ne çok hikâyeler dinledim, dili yok olan, renkleri kaybolan... Ruhu yorgun bir yolcuyum. Avrupa’dan güneş ülkesine koşuyor ayaklarım. Gölgem Anadolu’ya değiyor. Köklerinize dönüp bakın, yaşam otu köklerimizin olduğu bu yerdedir...