Bir odanın köşesinde bir kılıç duruyor, gövdesinin çelik yüzüne güneşin şavkı vurmuş, pembemsi pembemsi ışıldıyordu. Derken kasılarak çevresine bir göz gezdirdi kılıç. Gördü ki odada bulunan herşey kendi parıltısından beslenip geçiniyordu. Her şey mi? Ama yo! Şurada ki masanın üzerinde bir mürekkep hokkasına miskin miskin yaslanmış bir kalem duruyor, onun çakmak çakmak görkemi karşısında boyun eğmeyi şuncacık aklına getirmiyordu. İşte buna içerledi kılıç... Kalem ve Kılıç, çoğu kaynakta Alman şairi olarak nitelendiren Rainer Maria Rilke’nin ülkemizde pek bilinmeyen bir yönünü yansıtıyor: Öykü yazarlığını. Şaşılacak kadar ‘derin’, ancak en az o kadar da ‘yalın’ olan bu öyküler, ‘nev’i şahsına münhasır’ birinin elini neye değdirse ‘biricik’ kıldığını gösteriyor. Rilke’den şiir tadında öyküler...