Eskinin simyacılarının metalleri imbikten geçirmek suretiyle arıtıp damıtmaya ve böylelikle bütün metallerin olmak için çabaladıkları şeye oluş süreçlerini kısaltmaya çalışırken ince bir sanat ve yüksek bir maharetle sürdürdükleri uğraş aslında insanın olgunlaşma ve gerçekleşme sürecine de ışık tutar. Onlar içyapıları bir dengeye varmadığı için kendisine her şeyin bulaşmasına geçit veren kararsız metalleri, dolayısıyla gerektiği gibi nefis tezkiyesi yapmadığından ötürü, kendisine her türlü kötülüğün, habisliğin kolaylıkla sirayet edebileceği ham insanı, altın gibi kusursuz metale, yani bir ölçü ve denge insanı olan “kâmil insan”a çevirmenin arayışı içindeydiler.