Ötüken, alıç ağacı çiçeklerinin acunu saran eşsiz kokusuyla ilkbaharı muştularken, bu kokuyu içine çeken her kişi ardından bir de oh çekiyordu. Dağlar ve ovalarda biten gökşin otlar ve rengârenk açan çiçeklerle gökkuşağını andırırken, sanki güzellik yarışını tutuşmuşlardı. Bu güzellikler arasında gezen türlü kuşlar ötüşleriyle neşeli bir yır seslendiriyorlardı. Hele bir de kelebeklerin o büyüleyici görüntüsü, kişi usunu başından alıyordu. Güneş tam tepede olmasına rağmen kişi tenini yakmıyor, aksine tadına doyulmaz bir lezzet sunuyordu. Tanrı dağlarının zirvelerinde yer yer gizlenmiş kar görüntüleri, âdeta bir cennet görüntüsü andırıyordu. Ötüken’de ilkbahar bir başka güzeldi... Börü’nün sessiz kaldığı yerde itler çakallar volta atar, bilmezler ki Börü sessizliğini bozarsa kıyamet kopar... Tanıtım Metni