Bir doğum günü bile yok. Babası bin yıl önce ölmüş, annesinden bir resim bile kalmamış. Ama şairliği ondan miras. Şiir duygusu annesinden dinlediği halk hikayelerinde uyanmış ilk kez; ateş Kerem, tutuş Kerem, yan Kerem. Bir yük vagonunda açmış gözlerini. İlk şair adını 13 yaşında bir dağın tepesinde çadır bekçiliği yaparken bulmuş: Cemalettin Süreyya Seber. Koza fabrikasında, parasız yatılıda, Esma’nın zulmünde, kardeşlerinin hasretinde birikmiş dizeler. İlk şiirin sancısı bir yıl sürmüş. 55 yaşına geldiğinde hala karar verememiş şair mi, değil mi? Ondan söz açıldı mı, hemen herkesin dile getirdiği bir gözlem var: Cemal Süreya kendisinden söz etmezdi. Oysa ilk şiirlerden başlayarak, ne çok ipucu veriyor kendisine, hayatına dair. Elinizdeki kitap, Cemal Süreya ile okurunu başka bir bağlamda yeniden buluşturuyor. Hayatıyla şiiri arasındaki sımsıkı örgünün ilmeklerini sökmeye çalıştıkça, onu tanıdıkça şiirlerini daha mı çok seviyor insan? Şairin hayatı şiire dahil sözü belki de en çok kendi hayatında doğrulanıyor Cemal Süreya’nın.