Arjantin 1804. Santa Fe’deki küçük bir kasabayla Buenos Aires yakınlarındaki akıl hastanesi arasındaki pampa, vurdumduymaz, ıssız ve engin bir çöl uzanıyor. Beş deli, bir psikiyatr, bir muhafız birliği, bir işportacı ve üç fahişe bir yolculuğa çıkıyorlar bu halde. Delilerin ilki bir melankolik: Hareketsizce yatıp duruyor, yumruğu kapalı, Zenon’un bilginin yolunu betimlemek için kullandığı hareketleri yineliyor. İkincisi nemfoman bir rahibe: Tamamen kendine özgü tanrısal ve insansal sevgi birliği düşüncesini askerlerle uygulamaya koyuyor. Üçüncüsü manyak bir dandi, kalan ikisi de dilsel bozukluklar sergiliyorlar. Parana’nın suları taşmış, eli kanlı bir Kızılderili reisi peşlerinde, deliler kafilesi ovanın bitimsiz uzamına dalıyor. Gerçekle delilik orada birbirine karışıyor. Her birinin deliliği yeryüzünün yansızlığıyla çatışıyor. Bekleyiş, serüven, insanlığın içlerinden yontulmuş kişiler... Voltaireci vurgular taşıyan bu roman metafizik boyuta sırtını dayıyor. Buradaki zamanla uzamın yoğunluğu Juan Jose Sear’ın çağımızın en önemli yazarlarından biri olduğunu gözler önüne seriyor.