“Sonuncu tekil şahıs şiirler yazıyorumsabahları, tüy kadar hafif kelimeler,duyulur duyulmaz sesler, bir gözüm kançanağı. Günün gerisi aheste adımlarlageçiyor, akşam yaklaşırken kabarıyoryeniden içim, akşam kan çanağı.Benim asıl yurdum oysa gece: Sağlamdireklerin üstüne çatılmış karanlığındibinden sökün ediyor ağrılı sahneler.Herkes uyuduğunda çıkıyorum dışarıya,dışarı içeri dinlemiyor gece, öbürgözüm kan çanağı.”