Ortaklık veya ortaklaşacılık [komünizm] açısından yazınsal deneyimin zorunlu oluşunun ortaya koyduğu şeye geri dönmemiz gerekecek. Hatta bir anlamda, ortaya çıkan tek soru budur. Fakat bu sorunun tüm terimlerini dönüştürmek; hemen akla geliveren aşırı basit şemalara (örneğin: yazarın yalnızlığı/kolektivite veya kültür/toplum, ya da elitler/kitleler gibi ister zıtlıklar şeklinde verili olan, ister “kültür devrimleri” anlayışı uyarınca araların-da denklik bulunan ayrışmalara) göre değil, bambaşka şekilde düzenlenmiş bir uzamda sorunun terimlerine tekrar işlerlik kazandırmak lazımdır. Bunun yapılabilmesi içinse ye-niden işlerlik kazandırılması gereken şey ortaklık [topluluk] meselesidir, zira bu uzamın zorunlu yeniden düzenlenişi bu meseleye bağlıdır. Bu uğraşa girişmeden önce, “komü-nizm” sözünün faal huzursuzluğunu ya da dirençli verimini hiçbir şekilde geçersiz kılma-dan; sürüklendiği aşırılıkların hiçbirini inkâr etmeden ve aynı zamanda, ne beraberinde getirdiği ipotekleri ne de yüklenmiş olduğu hiç de tesadüf eseri olmayan borcu unutma-dan, komünizmin aşılamaz ufkumuz olamayacağını ortaya koymamız gerek. Daha doğru-su, o artık böyle bir ufuk değil; öte yandan biz herhangi bir ufku aşmış da değiliz.... Hü-cum edilmesi gereken ufukların ta kendisidir. Ortaklığın nihai sınırı veya kendi başına oluşturduğu sınır, göreceğimiz üzere bambaşka bir hattı takip eder. İşte bu yüzden, komü-nizmin artık aşılamaz ufkumuz olmadığını ortaya koyarken, komünist bir talebin, bizi tüm ufukların ötesine gitmek zorunda bırakan hareketle tebliğ edildiğini de aynı kuvvetle ortaya koymalıyızJEAN-LUC NANCYTanıtım Metni