Şiir için kadim bir tür derler. Ben “aykırı” diyorum onun için, edebiyatın en aykırı çocuğu. Her kitap, kendince bir ses ise, onunkisi çığlıktır. Bir yangın gibi sahibini terk edip en korunaklı kulaklara ulaşır:“altıncı duyum suriye sınırında ölü bulunduöksüz çocukların yüzünde basılıyor artık gazeteler”“bazen bir türküye benziyor acıbazen de bir türkiye”Her kitap kendince bir sokağın aynası ise, onunkisi uçurumun ağzıdır. Tehlikelidir ve gidilmesi yasaktır. Bu çocuk, sokaklarda büyümekle kalmamış, sokakları da büyütmüştür:“bir sokağı en güzel / gidilen sevgili tarif ederbir sokağa en çok / erken gelen yakışırbir sokağı en çabuk / çocukluğum geçerdaha bu sabah aklımdan geçtin koşarak”Ve aşkları da sancılıdır bu aykırı çocuğun. Radikal bir başlama çizgisinden bilgece bir bitiş çizgisine ulaşır. Yorgun, kutsal ve nefes nefese:“yaralamak değildi / yara almaktı niyetimşu acıyı ucundan tut da dışıma çıkaralımiçimden geldiğin gibi yazdım”“emeklemeden yürümeye çalışmaktır aşkkoşmak kimin haddine”Bu kitap, bu aykırı çocuğun söylemeye çalıştıklarıdır.Tanıtım Metni