Karım, içeriyi yüzüme kapatmıştı. Ama o, gideceğime inanmıyordu. Yirmi yıl koruyabildiğimiz, katlanabildiğimiz, geliştirdiğimiz bir birlikteliğin bozulabileceğine kesinlikle inanmıyordu. Beni de en çok üzen bu duyguydu aslında... Kendisini, evliliğin bir kurbanı olduğuna ve ölümsüz köleliğine o denli inandırmıştı ki, onun için beyaz gelinlik ancak beyaz bir kefene dönüşebilirdi bu evde...