Acaba katiller, sanatçılar ve teröristlerin birbirlerine ihtiyacı mı var? Biri olmadan diğeri varlık koşullarını önemli ölçüde yitiriyor mu? Frank Lentricchia ve Jody McAuliffe, Katiller, Sanatçılar ve Teröristler’de sanatsal yaratıcılık ile şiddet, hatta politik terör arasındaki rahatsız edici yakınlığı ele alıyorlar. Tartışmaya ABD’yi sarsan 11 Eylül saldırılarıyla başlıyorlar. Besteci Karlheinz Stockhausen’in Dünya Ticaret Merkezi’nin yıkılışını büyük bir sanat eseri olarak tanımlamasıyla ortaya çıkan skandalı ayrıntılı olarak çözümleyen Lentricchia ve McAuliffe, politik aşırılık ile avangard sanatsal hareketlerin en azından son iki asırdır nasıl birbirlerini beslediklerini göstermeye girişiyorlar. Katiller, Sanatçılar ve Teröristler, birçok romatik edebi görüşün altında Batı’nın dehşet uyandırıcı ekonomik ve kültürel düzenini yok etme arzusunun bulunduğunu açığa çıkarıyor. İlginçtir, terörizmin de arzusu aynı... Lentricchia ve McAuliffe, bu romantik ve yıkıcı geleneğin bayrağını suçlularla teröristlerin devraldığını iddia ediyorlar. Yazarların geleneklere aykırı yaklaşımı, Dostoyevski’nin Suç ve Ceza’sı ile Martin Scorsese’nin Komedi Kralı’nı eleştirirken, Bret Easton Ellis’in Amerikan Sapığı’nın kahramanı ve gerçeküstücü sanatçı Joseph Cornell ile Unabomber arasında bağ kuruyor. Yazarlar, Don DeLillo, Joseph Conrad, Francis Ford Coppola, Jean Genet, Frederick Douglass, Herman Melville, J. M. Synge ve daha birçok yazarla film yapımcısı arasındaki kurgusal diyaloglar aracılığıyla sanat kültürünün ne kadar da umutsuz olduğunu anlatmaya hedefliyorlar... Tanıtım Metni