Sevgisizlik, güvensizlik, yalnızlık ve öfke... Sosyal hizmet görevlileri ve ıslahevi tehdidi dışında gerçek dünyayla bağını kesmiş kimsesiz yurt çocuklarının birer suç makinesine dönüşmekten başka şansı var mıdır? Uyuşturucu, fuhuş, şiddet sarmalında salınan yaşamlarını dönüştürme gücünü ellerinden ısrarla alan sistem, toplumun refahını ancak onları bir yere kapatarak ve unutarak mı sağlayabilir?