“Nereye dönse, ne yapsa vazgeçemediği ve bırakamadığı şeylerintoplamıdır insan. Onların içimizde birikmesidir varlığımızın esasınıoluşturan. Kristaller halinde içimizde çökelmesi, yer etmesidir. Enbaştan bizi orada bekleyen, verili bir kimlikle, ‘fıtratımıza’ kayıtlıbir özle başlamayız hayata. (…) yüce bir gayretle adeta yoktanvar ederek adım adım inşa ederiz kendimizi. Yaşadığımız bütünayrılıkların, kayıpların ve hüsranların yasını tutarak, onlardan vebozulan her ilişkiden, sevdiklerimizi inciten ve acıtan her şeydenkendimizi de sorumlu sayarak insan oluruz. Hiç terk etmeden. Herkayıpta, kaybettiğimiz kişi ya da şeyle özdeşleşerek. Onların gölgesiniüstümüze düşüre düşüre kurarız benliğimizi. Varlığımızın en içinde,her birimizi vefasızlıktan ve kadir-kıymet bilmezlikten esirgeyengüçlü bir çekirdeği muhafaza ederek. (…) Teşekkür etmeyi ve minnetduymayı ta başta öğreniriz.”Travmaların üst üste geldiği, yoğun ve “kötü” duygularla hemhalolduğumuz zamanlardayız. Yas tutuyor veya daha kötüsü tutamıyor,hüzne boğuluyor, çaresizlik hissediyor, karşılaştığımız sevgisizlik venefret karşısında dehşete düşüyoruz. Duygular, geldiği gibi yaşanırelbette. Ama onlarla nasıl yaşayacağımız üzerine düşünmemiz gerekenbir mesele.Erdoğan Özmen, duygularla aklın, duygularla politikanın iki alakasızküre olmadığını gösteriyor bu kitabında da. Başta yas ve melankoliolmak üzere, duygu durumlarımız üzerine düşünüyor. Gayet yalın,kötülük ve iyilik üzerine düşünüyor aslında.Yüzleştiği hüzne katılan bir üslupla, ama hem de tutkuyla, yaşamsevgisiyle yazılmış denemeler.