Yaşlanma, yaşam süreci içinde insanın karşısına çıkan en şaşırtıcı gerçekliktir. İnsan, uzun yıllar boyunca karşıdan baktığı bu gerçeklik içinde kendisini görmesi ile yaşamda “bilinçli bir özne” olmayı başarabildiği ölçüde bundan mutluluk duyar. Aksi halde, yaşlanma, acı veren sahici bir dönüşüm süreci olmaktan başka işe yaramaz. Oysa yaşlanma, her zaman “yol”da olan insanın çevresi ve kendisi ile mutlu yolculuğu olmalıdır. Bu yolculukta bize eşlik edenlerin sayısı yıllar geçtikçe azalırken, uzun yılların sonunda ihtiyacımız olan yardım ve ilgi için, yalnızlığı azaltmada destek ararız. Türkiye’de bu destekle ilişkili bir istihdam yapısının geliştirilmesi henüz yeterli düzeyde olmasa da, hem toplum hem de kurumlar olarak duyulan ihtiyacın farkındayız.