...Mustafa, ögreniminin ilk günlerinde üstün bir basarinin yani sira, kimi Islam törelerine karsi umulmaz bir direnis gösterdi. Yere bagdas kurup oturmaya, dizi üzerinde yazi yazmaya katlanamiyordu. Yabanci çocuklarin gittikleri okullarda durum böyle degildi. Ögretmeni Emin Efendi, bu söz dinlemez ögrencisini kovmamak için kendini zor tutuyordu. Bir gün dayanamayip Mustafa’ya: “Neden oturmuyorsun?” diye sordu. “Dizlerim agriyor.” O günkü anlayis içinde bu sözler, bagislanmaz bir saygisizlikti. Ögretmeni: “Hemen otur!” diye öfkeyle haykirdi. Mustafa, gözlerinde büyük bir saskinlikla inanmazlik okunan arkadaslarinin önünde yerinden kipirdamadi. Beyaz yüzüne güçlü bir kizarti yayiliyordu. Disleri arasindan konustu: “Oturmayacagim!” Emin Efendi çileden çikti. Bu, gerçek bir baskaldiriydi. “Demek bana karsi geliyorsun, öyle mi?” Karsilik gecikmeden verildi: “Evet, karsi geliyorum!” Öteki çocuklar da sanki bu karsiligi beklermis gibi ayaga firlayip hep birden dizlerinin agridigini söylediler. Ögretmen sasirip kalmisti. Yaptigi tek sey bu istenmedik olayi unutmak oldu... Tanıtım Metni