Trampetler çalınıyor, nehir kabarıyor, bir kazığın ucundan bakıyorum âleme. Köprüde olduğumu biliyor, boşlukta sallanıp sallanmadığımı kestiremiyorum. Kesik başların çığlığı duyuluyor nehirde. Hepsi yüzeye çıkmış, hepsi delirmiş, hepsi diri. Çağırıyorlar. Ayaküstü gördüğüm bir rüya olabilir mi? Başladılar yine: Kuledeki adam... Köprü orada.... Köprüye gel... Onlar görmüyor galiba. Gece yıldızsız, su kara, başlar mavi. Koyu mavi oldum olası şair yapar beni. Londra sokaklarında yoksulluk, ümitsizlik, veba kol geziyor. Maskeli bir baloda asiller fink atıyor ve aslında ölüler. Pencerelerden kaçıyor hayaletleri, vücutsuz cübbeler uçuşuyor.