Dostum, ustam, deha insan... Sistem daha neler yapacak bir bilen var mı? Yüzlerce aydın, ülkesi için bile bile ölüme gider mi? Evet, benim ülkemde gider ve de gittiler... Belki de gidecekler... Yıl, 1977-1978... İzmit Cezaevi’ne ne zaman gitsem, Yılmaz Ağabey hep mide sancıları içinde kıvranıyor... Ama o gün her zamankinden daha farklı ve daha fazla sancı çekiyordu. Hep söylediğim şeyleri tekrar söyledim: - Yılmaz Ağabey, ne olursun İzmit Devlet Hastanesi’nde ameliyat ol! Kurtul şu sancılardan! İstersen, doktorları İstanbul’dan getirteyim. Cevap, bundan öncekilerden farksızdı: - Hayır Tarık! Ameliyat masasında bırakırlar beni... Ve arkasından tıpkı bir pinpon topu gibi; Toptaşı Cezaevi, İmralı Cezaevi, Isparta Yarıaçık Cezaevi... Ve her gidiş onu birazcık daha zayıflatıyor, biraz daha sinirlendiriyor. Ve her gidiş onu birazcık daha parçalıyordu. Ve sonra Paris, mide kanseri... Ülkem bir dehasını, bir büyük ustasını daha kaybetti. Yılmaz Ağabey’in “YOL”un jeneriğine yazdığı metni ömür boyu unutamam: “Çok ağır toplumsal ve doğal koşullar altında büyük bir cesaret ve özveriyle bu filmin gerçekleştirilmesinde çalışan tüm ‘YOL’ arkadaşlarımıza yürekten teşekkür ederim. Onlar, bu film var oldukça yaşayacaklar.” Ben teşekkür ederim Yılmaz Ağabey... TARIK AKANTanıtım Metni